امیرقلعه نوعی در زمانی که در استقلال خوش درخشیده بود و حتی با موندنش میتونست جلوی فاجعه ای که باعث اوت شدن استقلال از باشگاههای آسیا شد رو بگیره در تصمیمی مبنی بر گرفتن حکم مربیگری تیم ملی باشگاه استقلال رو ترک کرد. ما همه به این موضوع واقف هستیم که هرگز امیرقلعه نوعی برای کسب رتبه و جایگاه بالاتری این مسئولیت رو به عهده نگرفت بلکه به نیت کمک به وضعیت تیم ملی. هرچند که خیلی از بازیکنان در رسیدن تیم ملی به اهدافی که داشت این مربی توانا رو همیاری ندادند. و باعث سرافکندگی این مربی بزرگ استقلال شدند که شاید ناشی از کینه های بعضی فوتبال دوستان و بازیکنان از این مربی باشه.

به هرحال در روزی که کادر فنی و تمامی بازیکنان تیم ملی با نتیجه ای تقریبا ضعیف به کشورمان بازگشتند میشد حدس زد که در اسرع وقت عادل فردوسی پور مجری صد درصد قرمز پرور صداوسیما به سراغ قلعه نوعی بره و در اولین برنامه ورزشی از امیر برای شرکت در برنامه دعوت بعمل بیاره و اون رو در مقابل چشمان میلیونها بیننده محکوم کنه.

اما چیزی که عجیب بود نوع قضاوت عادل فردوسی پور بود که بسیار بی ادبانه و با الفاظی تقریبا رکیک به سمت آبرو و حیثیت امیرقلعه نوعی هجوم میبرد.

و همچنین کارشناس برنامه که در لا به لای برنامه مرتبا امیرقلعه نوعی رو به ندانستن نوع صحیح ادبیات گفتاری محکوم میکرد آن هم بدون کمترین ملاحظه ای و در اینجا تنها مردم عصبانی شاهد ماجرا بودند که هنوز شکست تیم ملی رو فراموش نکرده بودند و استرس های روانی نمیگذاشت کسی به جانبداری از امیرقلعه نوعی به این برنامه و به نوع اجرای دور از ادب مجری آن شکایت کنه.

به هرحال در اون برنامه تلویزیونی بجای کنکاش و تجزیه و تحلیل بازیهای انجام شده و بررسی مشکلات تیم ملی شاهد یک دادگاه تمام عیار بودیم با حضور متهم و.....

و همونطور که شاهد بودیم بعد از اون اتفاق امیرقلعه نوعی روزه سکوت گرفت و تنها برای یک بار در برنامه ماه عسل که هیچ ربطی به مسائل ورزشی نداشت حضور پیدا کرد.

به هرحال به قول معروف این نیز بگذرد.

اما چیزی که از وجود ما انسانها باقی میمونه اعمال ماست که باید